Agora xúlgueme, agora fágao sen piedade.

-Tiña fame, e sí, fíxeno porque tiña fame. O acordado polo contrato acadado entre todas non incitaba a facer tal neglixencia, máis señor xuíz, se non tivese fame non tería cometido tal barbarie. Non teño excusa nin pretexto para culpabilizarme.
Narrei de novo a historia pretendendo acadar a empatía dun público xa manipulado por unha formación marcada por un colectivo alleo a min,
un colectivo que xamais entendería a necesidade, a impureza, ou a sede de vinganza das tipas coma min;
Xente escura e chea de rancores, xente cunha imensa necesidade de amor foráneo máis que propio, xente ruda, xente sen luvas e con cicatrices que non teñen por qué ser físicas, xente cun ego tan xusto que arman un utópico planeta cheo de común, xente que viste como pode pero con máis estilo que as que poden máis, xente que ten tanto corazón que non ten espazo para cartos legais, xente que viu máis dor que cine español, xente cun tremendo trauma de autoestima, xente que merece a morte e vive máis só por vinganza e rebeldía.
Xente inconexa e incomprendida.
-A miña excusa foi namorar do inerte señor xuíz, namorei tanto da vida que nun ataque de rebeldia contra unha parte de min mesma tentei sorrir, e saiume o crime.
Confíe no que lle conto, só estaba xogando a ser princesa.

.......................................GZ........................................

Cando recurrín de novo a sentenza o xuíz mirou de esguello para min como querendo exclamar, maís sempre gardando as formas. E con melancolía e mirada de frustración afirmei. Certa ironía recubriu os nosos corpos e esbozamos un sorriso minúsculo e sádico para ocultar o pánico q corrompía constantemente os sonhos mutuos. 

-Volvín caer no pozo da xustiza, mais desta non podo caer mais baixo senhor xuiz, agora xúlgueme, agora fágao sen piedade.

Subidón de autoestima enganado na estabilidade do feminismo

A reminiscencia do absoluto foi dada polas companheiras de viaxe,
pola herba da caída e polo sosego da aterraxe ao inframundo dos novatos.
O polo oposto do servizo militar tamén é inestabilidade,
inclusive o momentáneo do paseo pola praia máis alta da Galiza.
O rulo do bebé que alouminha inocencia e amor nato
doe cando medra e trastorna o bonito do simple.
Porque cando queremos ter amor,
damos amor?
Ou esperamos egoístamente recibilo como a raza nos manda?
Suplimos carencias con excesos ou idealizacións.
E eso,
paseninho e sen dilema.
Está tan mal como cantar baixo a choiva.
Con frecuencia penso no amor propio que acaparo,
agonizo sen reparo o meu propio dano,
e o subidón de autoestima enganado na estabilidade do feminismo,
non é que me aterre,
me aprisiona
e fríamente me restrinxe na fe do rostro do que amo.

Foi o polvo que nunca comín,
era o dono da manta no inverno.

Tanteemos o paso da depresión

Tanteemos o paseo da depresión adulta e inconstante,
permitíndonos así un duelo entre dous egos.
Rastrexemos o indomábel do poder xenuino dun neno en celo,
e sorteemos o pracer de contalo.
Queimemos o ruído do tapíz de lua menguante que decora o meu cuarto,
e mentres a chama prenda,
berremos.
Berremos alto e sumiso,
os vecinhos nunca foron donos da culpa dos poderosos.
Vistámonos acorde ao luto da ocasión,
máis nunca de negro.
A morte xa é demasiado dura como para ter que lembrala.
Quizáis se o tucán me chiscase o ollo esquerdo,
saltaría de medo e choraría de alegría.
Pero non é o caso.
Tanteemos o paso da depresión xuvenil e constante
e igual así o poema acade sentido.

Minha tenra áncora

En canto a cadea remate  que se prepare o demo

Que outrora fun menos vítima que maléfica

Sempre de tremenda autoestima de maqueta de cidade do montón

De mallas e pouca etiqueta nas blusas de buratos concisos e simples

Coma o cerebro que non me domina

Lúpulo sen vender

Sega do mes de outubro

Lembranza dun cativo que me volveu humana

Antes de que a esperanza morra en miseria lista

Que alguén decida o que nós tememos

Que como merecemos

Que o soño de calquera mal incestuoso

As pobres

Podemos ser atistas,

Artistas sonhadas por nós mesmas,

Artistas enganadas polo ritmo dunha falsa mala vida.

Exemplifico co drama de tres formando familia

Minha

Tenra

Áncora

Devólveme a ilusión,

Devólveme a ilusión perdida.

Norte e culpa sempre estarán errados

Quero empregar un dilema que leve a razón consigo.

Tento saborear os cromos que me converteron en abismo.

Sustituín os excesos polo sorriso máis marcado do palpitar humano do ventre.

Atrevinme a enredarme de máis no sabor do colar da serpe elocuente.

Resistín a dura incidencia cuestionada polo mal vicio.

Espertei con máis forza berrada e sen ganas de ningún compromiso.

Perpetuei o ananás espetado en cincentas manobras,

manobras dun humano errado en incidir na derrota.

Todo son quendas de ver quen máis sabe ou entende do malo.

Mais insisto en que calquera que dubide

saberá que norte e culpa sempre estarán errados.

Remexendo a atmosfera toda.

Trenzamos loitos con mans áxiles.

Mentres da boca brote aire,

que nazan flores ou ritmos paralelos facendo frente.

O espello dos meus párpados

Está no alto,

na risa,

na marcha,

no peito descuberto,

en cellas abispadas,

en verbas libres,

na música que navega voando,

no tambor colorado,

na congregación de asombros e despertares.   

As preguntas trenzadas en pasos alados de amores impúdicos,

viaxan por territorios a modo de abanico sostido por mil mans.

Mans de raiba e dor,

de claridade e mirada fixa,

de esperanza e amor pola vida.

De memoria, de dúbida,

de emoción cristalina.

Dende a vida,

esa divina finititude.

Abanicamos o vento que respiramos e nos mantén cos peitos hinchados,

a espalda recta e o frente ben alto.

Abanicamos o grito que sacude,

derruba e constrúe.

Abanicamos o alento entre beixos.

Abanicamos o aire que seca bágoas de perdas.

O noso abanico é un corazón san de tantos terreos como latexos de vida

Nun acto erótico batendo no aire

e remexendo a atmosfera toda.