Fai dous invernos que o frío se me fai menos
pesado.
Ese calor húmido que remata doendo,
apenas alcanza a superficie do meñique que teño
máis pequeno.
Os sabañóns que inundaban con frecuencia a
dermis das mans cativas
xa me saúdan menos,
e inda que os respeto,
nunca me fixeron moito ben.
Gorriños, bufada, manoplas, franela,
abrigos, botiñas, la, café, canela.
Sempre foron variables constantes nos meus
invernos,
e nos nosos.
Fai dous anos que estaba conxelada de
incertidume.
Ese frío invernal que me conxelara ate as
pestanas.
A néboa era densa
e perversa.
Hoxe,
fai menos frío
e a néboa é menos densa tamén.
As pestanas alongaron ata o ceo
onde falei cun mestre
(foi el quen espantou aos sabañóns),
e non,
non era ese Deus supremo.
Era un paxariño que voaba nun globo lilás,
foi el quen me falou das nenas lilás.
A loita destas nenas era que o inverno cada vez
fose menos frío,
que non houbera nenas con sabañóns,
nin tanta roupa tapando caras,
querían facer do inverno
algo máis cálido,
máis fácil
e libre.
