Este é o meu blues

Música reggae soa polas rúas,

por esas avenidas que non brilan,

que choran,

que florecen das almas en pena.

Os anciáns buscan a morte,

os nenos a liberdade de ser adultos,

as mulleres a independencia,  esa independencia que lles foi roubada.

E se me guío por ter que derrochar en lamentos a minha raiba, non habería papel para tanta palabra.

Son duros os tempos que corren, pero máis duro é o corazón do home que decidiu destruír o mundo.

Como soen dicir poetas de melódico talento:

“corren tempos duros para os soñadores”.

Eque a veces a minha intuición mediocre coméntame que quizáis sexamos demasiado brandos para habitar este planeta cheo de dureza,

Ou candomenos non é una idea descabellada.

LIX

Respetei o ritmo do ceo cando quixo non deixar de mollarnos,

Troquei o doce polo amargo e tamén polo salgado do mar,

Repetinme en exceso por non querer mirar a lúa con ollos de gata celosa,

Resistín a batalla que quixeron perder os que choraban por non ter esposa.

Amigueime de novo co demo polo desespero,

Trastoquei as ideas infames que me deparaban un futuro incerto.

Incumprín o contrato de fidelidade a toda una vida de merda,

Roubei un chisqueiro a una meiga pensando que sería de ferro.

Colei centos de novas nas paredes da alameda,

Inspireime no arte para ganhar una que outra moeda.

Tiven máis fame que amores,

Tiven máis ruido que acordes,

Quixen máis cor da que me deu a vida…

Mais o que menos me perdoo foi querer intentar conseguir encontrar ao amor que me deu por perdida.

II

Está a man prostituta do poema,

A sabrosa salvaxe que fai da mente a súa delicia

E conforta con tranquila inxeción de dopamina a corva navalla.

Afílaa de xeito que modula soa

E babea coma can ansioso

Para chuspir a verdade que a meiga ten que berrar.

Que terapéutica urbana paisaxe na túa rúa

Que terapia a esos ollos cheos de mar latente de carencias ideais,

Imaxes comúns e dependents doutro mundo

Sedentas de sexo e nicotina

Sen outro apetito visual que non sexa tension divina

As túas máxicas dotes impregnadas de luxuria caprichosa e indomábel.

A esta man seductora,

A esta parte do poema.

É a pronunciada clemencia de voltear o mundo.

XVII

Os nenos deixaron as pegadas.

As nais deixaron o leite que non lles deron de mamar.

As pedras romperon de amor de tanto erosionar por mor da auga salgada.

Os vellos regularizáronse por culpa dun dictador.

Os pendentes mudaron de posición e tamén de forma, por rebeldes.

Cambiaron as modas

E choran as nosas mágoas igual que choramos nós.

Eso non cambiou.

Raiba, moito máis que raiba

A lua lueira non brila, e xa non me axuda mirar os cráteres escondidos que me impiden ver a súa extravagante faceta de arco da vella que me inspiraría forza noutro momento que non é agora.

É insostible o cambio, é marea o desencontro axeno.

É merda o que recorre o encontro.

Suspiros alados de supervivencias mal vividas por todos nós, que non somos máis que auga e pouco máis.

Derrocada pola vida, que incredulidade a minha, que malvivencia que nos atrapa por una elección basada no morbo.

Reembolsaría o lume para ver si así me topaba con menos cinzas cando chegue a hora final.

E se non topo solución ao entramado relixioso ou pagano no que sen querer din pé este pasado inverno, que me queimen por bruxa,

Que me alumeen ben,

Que me berren tola,

Que igual así, candomenos, ardo ben, e deixo caladas unas cuantas bocas.

Non é instinto maternal, nin burla artifial o que me conmove nestas linhas,

Se non raiba, moito máis que raiba.