Raiba, moito máis que raiba

A lua lueira non brila, e xa non me axuda mirar os cráteres escondidos que me impiden ver a súa extravagante faceta de arco da vella que me inspiraría forza noutro momento que non é agora.

É insostible o cambio, é marea o desencontro axeno.

É merda o que recorre o encontro.

Suspiros alados de supervivencias mal vividas por todos nós, que non somos máis que auga e pouco máis.

Derrocada pola vida, que incredulidade a minha, que malvivencia que nos atrapa por una elección basada no morbo.

Reembolsaría o lume para ver si así me topaba con menos cinzas cando chegue a hora final.

E se non topo solución ao entramado relixioso ou pagano no que sen querer din pé este pasado inverno, que me queimen por bruxa,

Que me alumeen ben,

Que me berren tola,

Que igual así, candomenos, ardo ben, e deixo caladas unas cuantas bocas.

Non é instinto maternal, nin burla artifial o que me conmove nestas linhas,

Se non raiba, moito máis que raiba.