Brava muller

Se hoxe non camiñas cara a tristeza de seguir avante

Quen esperas que recolla o lastre?

Quen pretendes que volva a traizoar o que che quedou de ilusión incerta?

Brava, mulher digna de ser tal.

Atende a dúbida de ser cobarde, atende o medo ao inesperado do sufrimento, sé digna dunha loita tan activa coma túa

Deixa a pena do maldito nunha sociedade dada por un mal século tocado

Resbala ante o triunfo do mal parado

Queima a vida máis do que xa a queimaron.

Agocha o doce, agocha o sexo que torturan por ser pracenteiro e ilegal, agóchao mentras berras como o fas.

Renega da paixón do cutre, sinte o ouvido da loba que guiou camiños ante notarios,

Mexa por onde outros soltaron flores

Ri do que nunca che deron roubado.

E oxalá cando tremas de frío e che deixen a roupa mollada,

Vivas tanto como eu din vivido, queiras tanto como quixeron os que naufragaron.

Minha peza de pan tan reseso coma estridente, amedrenta os malos retonhos

Dunha leria que xa aprendeste

Cando o rezo era obligatorio.

Vela polo desamparado e non chores polo vergonhento, que sen mozas que teñan loitado,

Seguirá sempre habendo lamento.

Eu perdín o que menos quería

Eu sentín o lum nas veas de seda que me tecera a bruxa do barco

Un navío sen redes, sen meta,

Un navio desamparado.

Oxalá que nos vaia de medo, e que o medo acabe coa vida.

Que se a vida fose regalada, a ver quen era o valente que a vendería.

Unha man sen coitelo non come,

Un paspán sen mulher non caminha

Unha nena sen pai non se droga

Unha vida sen fin non caminha.

O regreso da luz non existe.

Os berros da raiba xa pasaron de moda

A xente xa non sabe caprichos

Os caprichos son tempo de escoria.

Ouveaba a chicha do vento, ouveaba a canción da estepa,

Recurrín varias veces o xuízo.

E perdín para sempre a sentenza.