Escoitei un asubío dende
o cumio do paraíso idílico no que me encontraba aquela tarde de domingo.
Voando en sonhos, decidín
dar caza a un deles,
pero fracasei.
Tremores de dúbidas
encheron as minhas pupilas.
Desconcerto.
Frustración.
Debuxei unha fonte para
calmar a minha sede de veleno mortal e divulguei a noticia da minha decisión
fatal aos heroes da bisbarra.
Recomendáronme outro
intento.
Dubidei.
Negueime e aceptei.
Aceptei con ansia de
vencer a sede que parecía non se saciar nin mirando a perfección dunha
bolboreta en pleno voo.
Comecei, e ao intentalo,
fracasei.
Fracasei de novo, aínda
que case rozando o sonho.
Esvaecinme, por covarde.
Sen corpo, sen fe, sen
nada.
Caín nun pozo, outra vez.
E a sede vencía ao sonho,
e o sonho, non quería ser cazado por un pirata egoísta que dicía ser dono dun
navío aínda sen construír.
A pesar de todo, loitei.
32 días e 19 noites
loitei, e á fin decateime.
Comprendín todo,
reinventeime.
Collín a minha frecha, o
meu escudo, a minha lanza, o meu arco e a minha venda e destruínos.
Ao momento, chorei.
Souben que era o final, á
fin e ao cabo, era un ser mortal.
Prostreime no meu xardín
recén forneado e durminme. Sabía que ese sonho era para min.
Souben que o meu sonho
evitaba ser cazado porque así fora plantexado.
E ao durmir, sonhando co
meu sonho, sonhei que por min era sonhado.
E vaia se o logrei.
Á fin ao meu sonho cacei,
xamais espertei.
Ningún comentario:
Publicar un comentario