IX

Patrañas, mentiras, incendios,

cataratas de dúbidas,

de medos, de idealizacións,

de contradicións cunha mesma,

enfatizacións doutra vida que che pintan con estrelas douradas e non é máis que utopía emerxente,

alouminhos trastes,

sinfonías de melancolías ancladas en desperfectas almas perdidas,

Esperpénticos paseos na alameda,

Atroces beixos insáns e choromiqueiros,

Sopas amargas, sopas agónicas, sopas tan fugaces coma pesadas,

Couces de eguas criadas por psicópatas en celo,

Medos de criaturas sen sentido común,

Son todo perdas de tempo

Son todo sangue seca

Sangue que corre polo mar da desesperación, desembocando nun río,

nun río pequecho e escondido entre platas preciosas,

plantas adictas á nicotina,

plantas da risa, sembradas en polvos máxicos,

Nun río que as malas linguas e as boas caras apodaron xa fai séculos

Ansiedade.

A carón do río sempre houbo vida,

A carón do río a vida vagaba sen rumbo cara lembranzas de dores menos intensas, de vidas máis fortes, doutros tempos, 

Cando os sorisos de canela eran realmente o verdadeiro chío do paxaro disecado en caramelo de café que tinha o control da sociedade dos inda vivos, ou do que queda deles.