LVIII

A diario permítome unha mera reflexión sobre todo o que fai mudar de expresión ás persoas do entorno cotián no que nos movemos.

Sen ir máis lonxe,

Cedendo un catro por cento do noso xenio,

Falamos de xeito coherente,

Falamos bastante,

Incluso de máis.

Debatimos os aspectos máis xerais, opinando sempre baixo o punto de vista que máis preto está da ideoloxía que defendemos coma nosa.

Tamén criticamos,

É normal,

ou candomenos aparentemente normal para pasar desapercibido.

Cremos en políticos corruptos e nunha sociedade nefasta.

Vixiamos que, mes a mes, non nos baixen o salario nin nos suban as facturas.

Tamén coherente.

Refírome ao proletariado, eso sempre.

Negociamos coa mesa redonda cando non estamos ben,

cando deixamos de rir cos chistes malos,

cando nos acusan de mala xente,

ou simplemente,

cando nos fartamos.

Sen afastarnos da nosa ocupación,

mentimos.

Mentimos sempre.

Con lúa, con sol, con chuvia ou con neve.

Pero eque tamen nos minten.

Mentimos cando ao erguernos sorrimos e realmente non estamos contentos.

Persoalmente, detesto o meu “non” traballo.

Son das que defende que vivir a día de hoxe máis que unha opción, é unha imposición dos que mandan,

que por algunha razón,

Pois non me caen ben.

Nin a min, nin ao resto,

E é algo lamentable.

Por ser, é ata triste.

E se nos ponhemos esixentes,

pois falamos de utopía.

De utopía melancólica e indecente.

Que si non fora polos sonhos que a miúdo sonhamos,

Xa fai tempo que nin existirían os humanos que por raza nos venderon como tal.

Un peixe non pensa nin en luxos nin en paro,

Eu sí,

E ti.

Sen embargo eu penso en comer un peixe,

E el non pensa en comerme a min.

Que raro.

Que inútil.

Ata soéz a comparación,

mais tampouco descabellada.

Reclamo un dereito.

A cambio, troco un privilexio.

Douvos a minha historia a cambio de que me cedades o arte de vivir sen pensar en ningún tipo de utopia.

Porque realmente,

porque ineficazmente,

porque cruelmente,

Son conformista cos sonhos.

Só sonho utopias sen sentido algún.

Quizáis se o fixese con sentido,

Morrería.

E non quero morrer, de feito poucos queren.

E como din os faltos de olfato en crimes da television estranxeira,

Non tenho nin idea de quen é o culpabel,

E inda que a tivera,

Sen probas do delito de que me vale?.