El arde enfeitizando insectos

Detrás da marioneta que lle regalei ao meu irmán no seu segundo aniversario,

A parte de parede como a herba,

Teño un chaleco de rebelión contra o “non ao aborto”

Tenho tamén lembranzas

Ata teño despertares detrás dunha ventá onde el enfeitizaba insectos,

Onde movía o relieve con follas secas,

alzando un pezón mentres o outro durmía por causa das sombras e do viño.

El mirábame só cando se derrumbaba,

E derrumbáme tamén.

Sufría,

mais adoraba o seu lamento afeminado e disperso.

Vestía de alcol e sexo,

 Mentres el
bicaba o sol cos seus ollos pechados,

onde a bruma fugaz e eterna do seu sexo se exhibíu noutras mulleres.

El arde enfeitizando insectos,

Mentres eu, sigo prendendo a chama con máscaras.

Sei que mirándoo, realmente sempre estiven soa,

e sinto na boca o regusto da súa carne queimada.

O lobo alado deixou de galopar

Galopaba a lomos do lobo alado con cresta lilás e verde
Agarraba con forza os cornos que chegaban á lúa cada vez que se alzaba nos ceos.
E ela,
sempre mirando fixamente ao infinito,
sorría cos aires dunha gaivota burguesa e chea de melancolías acorde coa idade.

O vento lambía o rostro do falso corcel e o da cativa de máis de trinta décadas reais,
A comunicación entre eles nunca fora verbal.
Eran gas no ar do país dos peixes reptilianos.
Mais de súpeto o caminho dos instrumentos cos que foran chocando
tambaleu
tambalearon os astros, as luces, os medos e as iras,
tambalearon os osos e ata as pequenas sardinhas escuras,
tambaleou o todo,
ata que,

PLAS!

O lobo alado deixou de galopar
e a menina,
xa mutilada,
nunca máis voltou mirar ao infinito do ceo.

O paxaro, coma o futuro, nunca existiu

Hoxe culminei unha frustración vital entre tantas

Queimei parte dun pasado aterrador

Sorrín de medo e chorei de emoción.

E o paxaro do tempo,

Moi perspicaz el,

Regresou do país dos esperanzados.

E brindei con el pola festa.

Brindamos coas uvas e co pitillo diario,

Recollimos todas as historias que se foron repetindo co paso dos anos e mofámonos da vida.

Mofámonos das marcas que nos teñen dominados,

Mofámonos do microclima que ten o noso país que tanto amamos

Mofámonos da policía local máis que da nacional,

Mofámonos das malas linguas e dos malos amantes cos que fomos batendo,

El mofouse moito da merda de vida que ten un paxaro sen apego

apego do que precisa o humano,

apego das nais cando inda non razonas,

ese apego tan puro e innato que co tempo se vai.

Mofámonos das 1000 e unha noites e dos menos de 99 días que son precisos para contalas.

Mais o mellor da velada foi mofarse de nós mesmas,

Sempre con moito respeito.

A verdade bolboreta,

É que o paxaro, coma o futuro, nunca existiu.

A loita é nosa!

Realmente agradezo o drama que me ronda,
que nos ronda ás mulleres e ás proxecto de muller nas que volcamos soños e ilusións idealizadas.
Severamente énchome de ego e raiba cando non acontece,
ou cando hai pedras de dificultan a nosa tarefa,
que é idealización por un estado estancado en machismos inquistados de séculos,
mellor ou peor,
paseniño,
vai tornando.
Pero é lento.
Camarada,
compañeira,
amiga,
irmá,
moza,
non o esquezas
a loita non só é túa.

É nosa!

Rata de dúas patas

Maldita cucaracha,

Rata de dúas patas,

Falaba contigo cando estremecía os soños con eles,

Os salvaxes,

Aos que semellas só en maneiras.

Eres o que o diccionario define como burdel.

Infectas e feres.

Serpe desfeita en mil vidas.

Amor deses que matan,

Búsqueda dun lugar máis tranquilo para un simple revolcón co máis chulo da comarca.

Odio o teu ser,

Odio eternamente o feito de ter que demostralo.

Xa que a debilidade do odio é ínfima,

Ai 

rata de dúas patas.

En ocasións,

Inda te soño en pesadelos que me fan chorar.

E hoxe,

Chorei.

Renuncio á utopía

O tempo causome tantos estragos despexados en bágoas

Que cando choro inundo a cama de tristuras que non me seguen no ritmo acelerado da vida.

Porque se confío no aparente,

me derrumbo

E derrúmbome máis do que o sinto

E sinto tanto como sufro vermes.

Deléitome e regózome na desgraza de ser na situación equivocada.

E o equivocado é o constante.

E o constante non existe.

Polo tanto,

non me adoro nin me esquezo.

Só me latigo no falso triunfo de querer ser a transmisora dunha realidade

Que ás veces, dudo que sexa a miña.

Inda que sexa a máis leal e pura para contala.

Bolboreta,

Hoxe non sei se dicirche Darling,

Hoxe non saturei a felicidade que debería

por ter triunfado na retahíla coa que levo tempo soñando.

Mostreime e postreime,

E asustoume o feito de ser boa no drama de contar o triste.

Renuncio á utopía,

estou matando o sorriso que me definía.

Mais tranquila,

O meu corazón,
seguirá latexando.