Crédeme cando vos digo que a loita continúa

Caramelo reseso,
cervexa templada,
rumiante constante
vestido de gala.

Raposa infelíz,
trebol dunha folla,
insensata codorníz latente,
fríbolo autostop de la mia signora.

Babeo adormecido,
silencio incómodo do ascensor completo,
asubío do esquecemento,
zapato descosido.

Voz sonora,
voz melosa,
voz celosa,
voz ansiosa.

Sigilo turbio do blablabla dun mariñeiro,
lume fomenta emprego,
gandeiro acompasado co manifesto de rúa,
Sendeiro afrouxa ego.

Culpables con casa,
inocentes na rúa,
crédemede cando vos digo que a loita continúa!

I videopoema "Heroina"

Todo é samba

Dende que a samba é rezo para os desolados

o mundo non para de bailar con moito ritmo

un salero querido e requerido

a tristeza é samba

a alegría é samba

o medo é samba

o choro é samba

nós somos samba meu menino,

nós somos o desgraciado que quedou no mundo,

por sorte.

A lealtade a un sentimento 

o abismo dun futuro inconexo e preocupado

os rostros sen ollada fixa ao escaparate do consumo xa consumado,

o cantar do povo sen unllas coloradas

os beizos da mosca bicando merda,

joder,

tamén é samba!

El arde enfeitizando insectos

Detrás da marioneta que lle regalei ao meu irmán no seu segundo aniversario,

A parte de parede como a herba,

Teño un chaleco de rebelión contra o “non ao aborto”

Tenho tamén lembranzas

Ata teño despertares detrás dunha ventá onde el enfeitizaba insectos,

Onde movía o relieve con follas secas,

alzando un pezón mentres o outro durmía por causa das sombras e do viño.

El mirábame só cando se derrumbaba,

E derrumbáme tamén.

Sufría,

mais adoraba o seu lamento afeminado e disperso.

Vestía de alcol e sexo,

 Mentres el
bicaba o sol cos seus ollos pechados,

onde a bruma fugaz e eterna do seu sexo se exhibíu noutras mulleres.

El arde enfeitizando insectos,

Mentres eu, sigo prendendo a chama con máscaras.

Sei que mirándoo, realmente sempre estiven soa,

e sinto na boca o regusto da súa carne queimada.

O lobo alado deixou de galopar

Galopaba a lomos do lobo alado con cresta lilás e verde
Agarraba con forza os cornos que chegaban á lúa cada vez que se alzaba nos ceos.
E ela,
sempre mirando fixamente ao infinito,
sorría cos aires dunha gaivota burguesa e chea de melancolías acorde coa idade.

O vento lambía o rostro do falso corcel e o da cativa de máis de trinta décadas reais,
A comunicación entre eles nunca fora verbal.
Eran gas no ar do país dos peixes reptilianos.
Mais de súpeto o caminho dos instrumentos cos que foran chocando
tambaleu
tambalearon os astros, as luces, os medos e as iras,
tambalearon os osos e ata as pequenas sardinhas escuras,
tambaleou o todo,
ata que,

PLAS!

O lobo alado deixou de galopar
e a menina,
xa mutilada,
nunca máis voltou mirar ao infinito do ceo.

O paxaro, coma o futuro, nunca existiu

Hoxe culminei unha frustración vital entre tantas

Queimei parte dun pasado aterrador

Sorrín de medo e chorei de emoción.

E o paxaro do tempo,

Moi perspicaz el,

Regresou do país dos esperanzados.

E brindei con el pola festa.

Brindamos coas uvas e co pitillo diario,

Recollimos todas as historias que se foron repetindo co paso dos anos e mofámonos da vida.

Mofámonos das marcas que nos teñen dominados,

Mofámonos do microclima que ten o noso país que tanto amamos

Mofámonos da policía local máis que da nacional,

Mofámonos das malas linguas e dos malos amantes cos que fomos batendo,

El mofouse moito da merda de vida que ten un paxaro sen apego

apego do que precisa o humano,

apego das nais cando inda non razonas,

ese apego tan puro e innato que co tempo se vai.

Mofámonos das 1000 e unha noites e dos menos de 99 días que son precisos para contalas.

Mais o mellor da velada foi mofarse de nós mesmas,

Sempre con moito respeito.

A verdade bolboreta,

É que o paxaro, coma o futuro, nunca existiu.