Ráfagas

Nunca o souben facer ben
Se cacareaba,
era asimétrico.
Quitando a roupa,
sempre me colgaban as asas das camisas de tiras.
Cando me berraban por sentirme cómoda,
asentía de xeito non verbal,
non sabía nin esculpir metáforas.
Nas serpes do (non) paraíso,
había concubinas maltratadas,
e tampouco souben velo.
Coñecendo a seres,
ao fin e ao cabo,
deixei as agallas de investir en subidóns de ego
por mera autocrítica interna
tan merecedora de chupetóns
coma os malos amantes
os novos amantes,
os simples amantes.
Que pena,
non me tolero triste,
non sei como soportarme na tristeza sen acougo;
e tampouco sei amar
como aman os talentosos nos burdeis
como aman as pombas aos serviles anciáns
como sinten as feridas de morte.
Nunca souben querer correcto,
nunca souben acomodarme en normalidade,
pero a vida,
penso,
que me trata con amor.
Nun falso treito iluminado
con xardíns botánicos de intenpestuosas ráfagas.
Unha ráfaga é de aire de melocotón,
outra de medo carrasposo de piollos,
a terceira non existe na lúa,
entón apenas a coñezo nin descoñezo,
A cuarta simplemente respira cores líquidas,

e eso,
tampouco souben velo.

O pasado é pecado

É honorable o xeito de lembralo

Porque se foi

Será desestructurado

e asimilalo,

é gañalo.

Co teu meneo de despedida,

tornou desgracia a miña condena

de nena sen arraigo.

Que duro sempre 

falalo,

tortura de non selo,

criticalo,

plasmalo.

Por temor,

por dor.

Sexa como sinta 

a tinta,

que peque.

Nunca será doado.

É preciso mentirte

mentirnos.

Veño de alá

de un mundo.

O bico máis doce

Mentres o corazón da raíña,

que está cheo de rumores roubados na noite

é de pedra,

cobra por lágrima 

que molla a súa meixela.

Mais só querendo rir,

polo medo a marchar.

O bico máis doce que lle deron

é o que nunca chegou a probar.

O resto autoxestionamos emocións

no botellón,

no colocón,

no dramón,

no sí,

no non,

e no medo a chorar sen ser con nós.

Polo medo ao que pode deixar de pasar,

ao concluínte do verbal.

O bico máis doce que nos deron

é o que nunca chegamos a probar.

Na individualidade,

a cotío me informo na rede,

co natural e artificial do asunto.

É innecesaria a extrapolación,

a autocompasión,

a conclusión con métrica bonita,

xa que,

o bico máis doce que me deron

é o que nunca cheguei a probar.

Aminorei enxambres
por mor dun segredo incuberto
infame a beleza do neno
que berrou co tromento nacido,
como anxo caído do ceo.

E de que vale a intelixencia
o ser artista
o ser alguén
se a felicidade é tan simple
coma o desexo máis profundo do ventre?

Ela existe nos seres claros
simples
comprensivos
a pesar dos versos e de todo o demais.

Eu preciso toda a vida,
a túa e a miña vida,
todos os pensamentos,
teus e meus,
vivir e que vivas a miña vida por dentro.
Adiviñarnos.
Por eso tal frivolidade e crueldade
ocasiona
tanta dor neste lóbulo dereito e frontolateral.

Se non gosto,
son como unha estatua no tempo,
non sinto
xa pola costume de tentar non facelo.

E para contalo,
a miña liberdade
escóndese tras esta música,
e o corazón tamén pinta os beizos
ao ritmo co que se move o sangue
co que ao ver o mundo me lamento.

Despediuse

Atrapou o marco

Puxo o xersei de raias

Gardou os beizos

Recolocou estantes

Tomou tres cañas

Fumou malboro en formato caixa

Cuspiu ao ceo

e mollouse

Desfíxose da marca no peito

Quitou lunares da ingle

Lavou os dentes dúas veces,

para quitar o inútil cheiro a alcol 
que formara telarañas nos ocos dentais

Fixo tatuaxes

Tentou sanarse

Inxectou veleno no sangue dos ollos

Puxo a lavadora

Esperouna fumando

Esperouno
Esperounos
Despediuse

Tendeu a roupa

Tendeu os brazos

Tendeu o corpo

Tendeu a vida
que se foi

co tránsito constante do veleno

gardou os ollos,

gardou a cara

gardou os beizos.

Morreu con gañas

E en silencio.

De cando en vez

De cando en vez

Penso no chisqueiro

que escondeu tantos acontecementos.

Como cando dixen que estabamos xuntos

reclamando a morte

pola saturación de tal felicidade.

Sentíame can sen dono ao teu lado.

Flor medrando en auga.

Cutílula caendo,

pero eso era amor

e esta é a dor que inda lembro.

De cando en vez

penso en cando seguiamos xuntos

por medo.

Podes chegar a ser adicto a certa clase de tristeza

Como cando nos demos conta

que non tiñamos sentido

sen poder ser amigos.

Fagamos como se nada tivese ocorrido.

Ti polo centro,

e eu pola beira do camino.

Agora, sei que eras alguén

que só me fixo crer e coñecer

o turbio do paralelo,

o impotente do vertical ao ceo.

Admito,

que me alegrei cando rematou.

E sendo nada,

non era preciso caer tan baixo,

e resulta duro vivilo

nin sequera preciso lembralo.

Agora sei, que só es alguén

a quen solía crer e coñecer.