Videopoema "O olvido na boca"

As nenas lilas

Fai dous invernos que o frío se me fai menos pesado.

Ese calor húmido que remata doendo,

apenas alcanza a superficie do meñique que teño máis pequeno.

Os sabañóns que inundaban con frecuencia a dermis das mans cativas

xa me saúdan menos,

e inda que os respeto,

nunca me fixeron moito ben.

Gorriños, bufada, manoplas, franela, 

abrigos, botiñas, la, café, canela.

Sempre foron variables constantes nos meus invernos,

e nos nosos.

Fai dous anos que estaba conxelada de incertidume.

Ese frío invernal que me conxelara ate as pestanas.

A néboa era densa 

e perversa.

Hoxe, 

fai menos frío 

e a néboa é menos densa tamén.

As pestanas alongaron ata o ceo 

onde falei cun mestre 

(foi el quen espantou aos sabañóns),

e non, 

non era ese Deus supremo.

Era un paxariño que voaba nun globo lilás,

foi el quen me falou das nenas lilás.

A loita destas nenas era que o inverno cada vez fose menos frío,

que non houbera nenas con sabañóns,

nin tanta roupa tapando caras,

querían facer do inverno

algo máis cálido,

máis fácil

e libre.

Unha burbulla chea de sarcasmo

Había un continente

e unha burbulla chea de sarcasmo.

Ruborizada e con liñas de cores,
 bailaba.

Cando a man abanea,
 ela xera cumbia

e estampa ao merlo

atraendo a nenas sen saia.

Vixía paraísos fiscais de bolas púrpura

con xemelgos cheos de fume,

e nunha cesta transporta soños proxecto.

Coa cara leva ideas que non calan as súas rarezas

e pinta cousas,

cousas do fondo do sinsentido que ama,

porque a burbulla ama.

e soñando crea,

e pensando erra,

porque cando cae

é por medo.

Amor ou medo?

non hai máis.

Manipula o corazón da vida plena,

sendo un xeito sutil

de equilibrar a balanza.

Había un continente,

con moitas burbullas cheas de sarcasmo,

que foron rompendo.

O olvido na boca

(Achegas dunha mañá

entre soños e abrazos fantasma

no lugar que nunca debeu ser.)

Ves agora,

saboreando os meus párpados en cada beixo

e sen rendirte,

acortaches as estacións da nosa viaxe.

É a túa historia que renace,

a túa marcha que se resiste a chans resbaladizos

e sabes como aferrarte 

a eses lazos dourados do sol que te convenceu da súa beleza,

o mesmo que che conta historias dun cristal prismático 

cortado por ti.

Encontrámonos para sabernos

nun enterro de bolboretas,
nunha chama de vagalumes,

nunha pintura de xirasois extraviados,

para seguir,

despois desto,

despois de todo.

É a túa historia,

agora miña,

e xa nosa.

Somos a historia de alguén,

o recordo de alguén,

o olvido na boca.

E todo serán sumas

E todo serán sumas

Con omisión de restas

E caerán os mitos

Que nos inculcaron de nenas

Apoloxía ao terrorismo

Liberdade auria

E desconexión ante calquer prexuízo

O tabaco orgánico

E a flor astral

Temores libres de conquista colonial

Tensións ante fatigas nobres

Cúmulos de conversas plenas

O vanal restado

O amor sumado e consumado ante doenzas

Medicinas sen cápsulas

Nais con tetas libres nas rúas

Tremores nas nádegas deconstruídas

Fora eus

Sempre nós

Sempre xuntas

Inversións que axuden a loitar

Para construír

O que non quere ser xa un ideal

Senon un xeito de librepensar

De crear

De crearnos

Ceibes

Ser pensante

Ser valente

Seres unidos polo simple

Polo necesario

Para querernos e comezar a valorarnos

O simple das verbas

É un berro desesperado.

Se me despido 

é por gratitude ante a beleza do extraño.

E todo debería ser beleza.

E todas.

O mellor psicotrópico que vivín,
tambaleaba frente a auga da mellor praia primeriza
drogas de hippie felíz
e baratos infartos de sorrisos forzados.


Xa vin ao meu corazón,
e sigue ben,
segue a latir.

O mellor cheiro que papei
nunca fuches ti.

Que alivio hoxe,
que bocanada de aire libre.